Із­ноў ле­та ад­ля­цела ў вы­рай. Та­кі пры­род­ны і Бо­жы кру­га­ва­рот ня­бес­на­га сон­ца­ван­д­ра­ван­ня. На жаль, вай­на ва Ук­ра­і­не не ад­г­ры­ме­ла яш­чэ апош­нім сна­ра­дам, апош­ні­мі ах­вя­ра­мі, а на­да­лей ма­ем на­ступ­ныя раз­бу­ра­ныя га­ра­ды і вё­скі, чар­го­вых унут­ра­ных і за­меж­ных ук­ра­ін­скіх бе­жан­цаў. Мір­на­га, спа­кой­на­га не­ба, а за­тым дзён і на­чэй без па­вет­ра­най тры­во­гі не ві­даць. Як і не ві­даць, ка­лі на­сту­піць час мір­най ад­бу­до­вы та­го, што зруй­на­ва­нае ра­сій­скай аг­рэ­сі­яй — вы­ні­кам пу­цін­ска­га ша­лен­ства. А коль­кі ча­су спат­рэ­біц­ца, каб усё ад­бу­да­ваць, за якія срод­кі? Бо ж за­раз пат­рэ­бы ва­ен­най эка­но­мі­кі ста­вяць бю­джэт ук­ра­ін­скай дзяр­жа­вы на гра­ні бан­к­ру­цтва. Та­му да­па­мо­га за­ход­ніх кра­ін Ук­ра­і­не ўзбра­ен­нем і фі­нан­са­вай ста­бі­лі­за­цы­яй гэ­та про­ста не вы­му­ша­ная на іх ла­ска, але іх­ні па­лі­тыч­ны і гра­мад­скі ін­стынкт са­ма­за­ха­ван­ня. Бо інакш за­ход­ні мір так­са­ма аб­лі­ец­ца гор­кі­мі сля­за­мі і зах­лы­нец­ца ат­рут­ны­мі пла­да­мі ра­сій­скай ата­кі, спа­чат­ку спаз­наў­шы хо­лад і го­лад сва­іх на­ро­даў. А ўсё гэ­та ца­на за блі­за­ру­касць, па­лі­тыч­ны ін­фан­ты­лізм, спа­лу­ча­ны з ім­пер­скі­мі за­дум­ка­мі кі­ра­ваць све­там і дзя­ліць яго пры да­па­мо­зе пу­цін­скай дык­та­ту­ры.

Ца­ну за ма­раль­нае і па­лі­тыч­нае пра­даж­ні­цтва з 2014 го­да спаз­нае тра­гіч­на ўкра­ін­скі на­род, ра­зам з ты­мі ўсі­мі на­ро­да­мі і дзяр­жа­ва­мі, што апы­ну­лі­ся ў зо­не па­лі­тыч­ных і мі­лі­тар­ных дзе­ян­няў Ра­сеі пас­ля раз­ва­лу Са­вец­ка­га Са­ю­за. Яш­чэ пе­рад за­хо­пам Кры­ма мно­гія тра­гіч­на спаз­на­лі смак вы­су­ну­та­га і ўзбро­е­на­га ку­ла­ка ма­скоў­скай па­лі­ты­кі, якая толь­кі дзе­ліць і кі­руе дзе­ля вы­га­ды гас­па­да­роў крам­лёў­скіх веж, а не ін­та­рэ­саў су­сед­ніх на­ро­даў і дзяр­жаў. Ге­а­па­лі­тыч­ная не­на­сыт­насць ра­сей­ска­га ім­пе­ры­я­ліз­му пад пу­цін­скай тран­с­фар­ма­ва­най зор­кай па­тра­буе до­ка­заў у рэ­аль­ным за­хо­пе кан­к­рэт­ных тэ­ры­то­рый і пад­бі­тых на­ро­даў. Сім­ва­ліч­ным у гэ­тым пла­не з’яў­ля­ец­ца ідэя ру­ска­га мі­ру, якая на ас­но­ве быц­ця су­сед­ніх сла­вян­скіх на­ро­даў і пра­ва­слаў­на­га ве­ра­выз­нан­ня згод­на з крам­лёў­скай пра­па­ган­дай не мо­жа да­зво­ліць бе­ла­ру­сам і ўкра­ін­цам вы­няць свае га­ло­вы з ма­скоў­скай пят­лі і выз­ва­ліц­ца ад рэ­аль­на­га прыг­нё­ту пад яе пя­той.

На та­кім фо­не па­лі­тыч­ных пам­к­нен­няў ро­ля дык­та­та­ра Аляк­сан­д­ра Лу­ка­шэн­кі ўнут­ры Бе­ла­ру­сі ба­чыц­ца ад­па­вед­на рас­пі­са­най ма­скоў­скім ула­да­ром яму ро­ляй Бо ж тэ­ры­та­ры­яль­ны, мі­лі­тар­ны рэ­сурс бе­ла­ру­скай дзяр­жа­вы ўжо ад­да­дзе­ны і, на жаль, ска­ры­ста­ны ра­сей­скі­мі аг­рэ­са­ра­мі ў ра­кет­ных ата­ках па Ук­ра­і­не. Пра ней­кую дып­ла­ма­тыч­ную са­ма­стой­насць і га­ва­рыць не пры­хо­дзіц­ца, каб у бу­ду­чы­ні наз­ва Мі­ні­стэр­ства за­меж­ных спраў Рэс­пуб­лі­кі Бе­ла­русь аба­зна­ча­ла іс­на­ван­не не­за­леж­най і дэ­ма­кра­тыч­най бе­ла­ру­скай дзяр­жаў­нас­ці і не да кан­ца бы­ло згань­ба­ва­ным у лю­бой фор­ме. Але на сён­ня ка­ла­ба­ран­ц­кае кі­раў­ні­цтва мін­скай мет­ра­по­ліі за­яд­ла ва­юе дзе­ся­ці­год­дзя­мі са сва­ім на­ро­дам і яго­ным су­ве­рэ­ні­тэ­там. Ва­юе фі­зіч­на і ду­хоў­на з леп­шы­мі дач­ка­мі і сы­на­мі гэ­тай зям­лі і іх спрад­веч­най, род­най мо­вай. І гэ­та скры­тая, ня­бач­ная вай­на, якая пры­му­сі­ла стаць па­лі­тыч­ны­мі і эка­на­міч­ны­мі бе­жан­ца­мі ўжо знач­на больш, чым­сь­ці сот­ні ты­сяч бе­ла­ру­саў. Гань­ба, за якую аба­вяз­ко­ва сам Аляк­сандр Лу­ка­шэн­ка і ўсе яго ап­рыч­ні­кі па ўсёй іх вер­ты­каль­най і га­ры­зан­таль­най струк­ту­ры аба­вяз­ко­ва па­він­ны быць пры­цяг­ну­ты да ад­каз­нас­ці за зла­чын­ствы су­праць улас­на­га на­ро­да!

Жні­вень у жыц­ці Ук­ра­і­ны і Бе­ла­ру­сі — ра­дас­ны ме­сяц. З 24 жніў­ня 1991 го­да ва Ук­ра­і­не свят­ку­ец­ца Дзень Не­за­леж­нас­ці Ук­ра­і­ны, а да­та 25 жніў­ня 1991 го­да ў Бе­ла­ру­сі за­пі­са­ла­ся ў гі­ста­рыч­на-па­лі­тыч­ным пла­не як дзень на­дан­ня Дэк­ла­ра­цыі аб дзяр­жаў­ным су­ве­рэ­ні­тэ­це ста­ту­су кан­сты­ту­цый­на­га за­ко­ну. І на­ват гэ­тая важ­ная ў гі­сто­рыі бе­ла­ру­скай дзяр­жаў­нас­ці да­та ад­кі­ну­тая дык­та­та­рам Лу­ка­шэн­кам. Толь­кі дзе­ля гі­ста­рыч­най праў­ды аба­вяз­ко­ва трэ­ба на­га­даць, што быў ён ад­ным з неш­мат­лі­кіх дэ­пу­та­таў та­дыш­ня­га Вяр­хоў­на­га Са­ве­та, які га­ла­са­ваў су­праць ак­ту не­за­леж­нас­ці бе­ла­ру­скай дзяр­жа­вы. Дык та­ды за­ста­ец­ца толь­кі здзіў­ляц­ца і гор­ка зап­ла­каць, што са­мі бе­ла­ру­сы вы­бра­лі яго по­тым у 1994 го­дзе на пост пер­ша­га прэ­зі­дэн­та кра­і­ны. Гэ­та ж па­ра­докс, што ча­ла­век, які ад са­мо­га па­чат­ку быў су­праць іс­на­ван­ня не­за­леж­най Бе­ла­ру­сі, стаў яе прэ­зі­дэн­там! Ну што ж, ві­даць за на­цы­я­наль­ныя гра­хі пры­хо­дзіц­ца па-біб­лей­ску па­ку­та­ваць са­ма ме­ней дзе­ся­ці­год­дзя­мі.

Яў­ген Ва­па